Noc perseidów

- Maniki ubierz się ciepło
- Ale nie jest mi zimno Darku
- Założysz to? - podał jej polar
Maniki ubrała się cieplej. Wyszli na plażę. Lubiła takie nocne spacery, ale dzisiejsza noc była tak chłodna, że nie miała ochoty wychodzić, jednak sposób w jaki Darek zasugerował jej by wyszli sprawił, że nie mogła mu odmówić.
- Są takie noce, które koniecznie trzeba spędzić z dala od sztucznego oświetlenia
- Noce, których nie należy przegapić, bo jak się to zrobi, to będzie się żałować
- Właśnie
Poczuła jak Darek ją obejmuje. Nie żałowała, że wyszli. Cudowny szum morza działał na nią kojąco.
Uwielbiała jak jej Radio puszczało morza szum. Wtedy nie musiała wychodzić z domu, a przyjemność była odczuwalna w podobny sposób.
- Są takie rzeczy... - zaczął Darek - O których nie trzeba mówić, a trzeba je zobaczyć na własne oczy, by ewentualnie później o nich porozmawiać.
- Darek patrz! - Maniki ręką wskazała niebo. Spojrzała na niego, potem znów na gwiazdy
- Pomyśl życzenie - wyszeptał przychylając głowę do jej ucha
Maniki na chwilę zamknęła oczy, pomyślała o jednym ze swych marzeń. Oparła się o niego plecami.
- Cała drżysz - zauważył. Rozpiął polar.
- Nie zdejmuj
- Przecież widzę, że Ci zimno - Darek rozchylił polar, Maniki oparła się o niego plecami, okrył ją dodatkową warstwą materiału. - Tak dobrze?
Maniki pokiwała potakująco głową. Stali nad brzegiem morza i wpatrywali się w morze gwiazd. Wysyp spadających perseidów zapierał dech w piersiach.
- Warto żyć dla takich chwil - powiedziała
Darek mocniej ją objął... Mogłaby w takiej pozycji stać aż do białego rana...