Biało

 Spadł śnieg. Cała Przystań z napisem Maniki pokryta mięciutkim puchem lśniła w porannych promieniach słońca.

- Jak cudownie tu być - Maniki zamyśliła się. Szła powoli i tylko jej ślady zdobiły morski brzeg. Zatrzymała się by spojrzeć w dal, w głąb morza. Przez chwilę patrzyła jakby wyszukiwała jakiegoś obrazu. Zamknęła oczy. Na jej twarzy czuła delikatny powiew wiatru. Zaczęły powracać wspomnienia. Kochała to miejsce i bardzo za nim tęskniła. Tutaj czuła się naprawdę dobrze. Była sobą. Nic jej nie musiało ograniczać. Czuła że jest wolna. Wolna i szczęśliwa. Na jej twarzy zagościł uśmiech. Znowu. A już przestała pamiętać jak to jest się uśmiechać. 

Jestem tu

 Jestem tu. Po latach.

Przestraszyłam się bo nie chciało mnie zalogować do bloggera. Ale gdy utworzyłam nowego bloga odzyskałam dostęp do poprzednich moich blogowych miejsc. Och co za ulga. 

Nie potrafię już tak pisać jak dawniej.

Co się ze mną stało? Nie wiem. Mam psychiczną blokadę przed tworzeniem powieściowych notek. Chciałabym powrócić do pisania. Tak wiele radości mi to sprawiało, a i u bohaterów udawało mi się nieraz wywołać uśmiech. Teraz trudne czasy pandemii. Wszędzie informacje o Covid 19, Koronawirus... To nasza codzienność.